Հենց զգացին, որ իրենց Սիկոլի աթոռը երերում է, և իշխանությանը ռեալ վտանգ է սպառնում, ինչքան «քաղաքականությամբ չզբաղվող» ու «գլուխը կախ իր գործն անող» խմբակ կար՝ միանգամից ակտիվացան ու սկսեցին քաղաքականությամբ զբաղվել...

Յուրաքանչյուրի համար պարզ է այս օրերին տարբեր տրամաչափի գործիչների ու քարոզիչների հակառուսականության ալիքի իրական ծագումնաբանությունը։ Միայն մի բարի խորհուրդ՝ աշխարհը ձեր տիրույթը չէ, այն չեք կարող բաժանել սևի ու սպիտակի, երկրները չեն բաժանվում միայն դաշնակիցների ու թշնամիների։ Եղբայր, չե՞ք ուզում, ձեր տեսակետն է, սահմանված կարգով նախաձեռնեք ներազգային սահմանադրաիրավական ընթացակարգ՝ գուցե և հաջողության հասնեք։ Սակայն սա սոսկ ճաշակի հարց չէ, հստակ պետք է բացահայտեք, թե ինչպե՞ս եք պատկերացնում այդ անցումն իր բոլոր ասպեկտներով՝ ռազմական, էներգետիկ, լոգիստիկ, ժողովրդագրական (ՌԴ-ում ավելի շատ է հայ ապրում, քան բուն Հայաստանում) և այլն։

Երբեք չի կարելի ներել բռնությունն ու դաժանությունը։ Երբեք չի կարելի լինել հանդուրժող այնպես, ինչպես հայն է հանդուրժող։ Դրա համար էլ բոլորը գլխներիս են նստել։ Ցեղասպանությունը ներեցինք, Բաքվի ջարդերը ներեցինք, Սումգայիթը ներեցինք։

1924 թվին Հայաստանի առաջին Հանրապետության առաջին վարչապետ Հովհաննես Քաջազնունին իր աշխատությունում հստակ բացատրեց, որ Հարավային Կովկասը կարող է լինել կա՛մ Թուրքիայի, կա՛մ Ռուսաստանի ազդեցության տակ։

Հարգելի՛ հայրենակիցներ, Արցախը ընկա՞վ: Ո՛չ: Արցախը հանձնեցի՛ն։

Փաշինյան Նիկոլը երբեք հրաժարական չի տա, ԵՐԲԵՔ: Տեսականորեն, նույնիսկ Ստալինին կարելի է հրաժարական տալուց պատկերացնել, սակայն ո՛չ Փաշինյան Նիկոլին:

Շատ երկրներում առաջնորդների, գործիչների, ղեկավար այրերի, շատ մեծ լսարան ունեցող հեղինակավոր լրատվամիջոցների ճանաչված դեմքերի և շատ շատերի կողմից տեսանելի է Արցախում կատարվածի և Հայաստանում սպասելի զարգացումների (Աստված մի արասցե, որ հաջողի) մեղավորի անձը, մեղավորը և պատճառահետևանքային կապը, բայց մեզանում դեռ որոնումների մեջ գտնվողներ կան ու քիչ չեն։

Ինչպես տեսնում ենք, նրանք հաճույքով անցնում են վայրենությունների, երբ քիչ քանակով մարդկանց խումբ է լինում: Մեծ խմբերի ակցիաներին նույնիսկ չեն մոտենում: Սրանք այն տեսակն են, որ նախընտրում են խմբով հարձակվել քաղաքացու վրա, և աշխատավարձ ստանալիս չմտածել, որ իրենք ծեծել և ձերբակալել են երիտասարդ մարդկանց, ում ծնողները, հարազատները, ընկերները այդ պահին սպանվում, հայրենազրկվում ու արմատախիլ են լինում: Նրանք փող (փարա, մանաթ) ստանալիս չեն մտածելու, որ հայության ոտատակ տված արժանապատվությունը փրկելու փորձեր անող մարդկանց են ձերբակալել: Չեն հասկանում, որ մի քանի տարի հետո, Երևանի փողոցներում, ոստիկաններով վազելու են, որպեսզի վնասազերծեն իրենց կանանց ու երեխաներին ծեծող և պատիվն արատավորող ադրբեջանա-թուրքական ագրեսիվ խմբերին:

Արդյոք սա այն Հայ ա՞զգն է, որի ճնշող մեծամասնությունը 1994-2018 թթ. պատրաստ էր դիմացինի կոկորդը կրծել, ով կհամարձակվեր խոսակցություն բացել Ղուբատլուն, Զանգելանը, Ջեբրայիլը, Աղդամն ու Ֆիզուլին Ադրբեջանին վերադարձնելու մասին: Դե, Քելբաջարի ու Լաչինի մասին խոսք բացողը ընդհանրապես կարող էր հռչակվել ազգի և հայրենիքի դավաճան: